استفاده از دارو به عنوان یکی از گزینه های عمومی و گاه تنها گزینه موجود برای افراد دارای اتسیم در ایران در نظر گرفته می شود. در این مقاله کوتاه سعی بر این است تا شرایط استفاده از دارو توضیح داده شود.
استفاده از دارو در اتیسم
پس از آنکه فرزندتان تشخیص اتیسم دریافت کرد، برنامه درمانی انتخاب شده برای اجرا تا زمان کسب توانایی فرزندتان برای انجام مستقلانه عملکردهای مختلف، بدون حمایت ادامه می یابد. اغلب همزمان با تشخیص اتیسم، پزشک داروی هایی برای فرد تجویز کند تا علایم احتمالی همراه با اختلالات اتیسم، مانند پرخاشگری، اضطراب ویژگی های مرتبط با اختلال وسواس عملی و افسردگی را کنترل کند. (تجویز دارو برای کودکان دارای اتیسم اغلب موضوعی پر حاشیه و بحث برانگیز است مخصوصا در مورد کودکان زیر ۶ سال). درزمان استفاده از دارو تاکید اصلی باید بر علایمی باشد که فرد را در احتمال خطر آسیب رساندن به خود و یا دیگران قرار می دهد و یا کنترل رفتارهایی را مورد توجه قرار دهد که توانایی فرد را برای بهره گیری از سایر توانایی هایش برای استفاده از برنامه های درمانی منع می کند. دارو برای افراد بزرگسال دارای اتیسم و کودکان مسن تر (۷ سال و بالاتر) دارای این دسته از اختلالات تجویز می شود و شامل موارد زیر هستند:
- دارو های ضد سایکوزمانند ریسپریدال
- محرک هایی که برای کنترل بیش فعالی تجویز می شوندف مانند ریتالین
- دارو های ضد افسردگی مانند پروزاک و زولوفت
- دارو های ضد اضطراب مانند زاناکس
باید بیاد داشته باشید که هیچ داروی نمی تواند ساختار مشخص شده زیستی عصبی اتیسم را شفا دهد. پژوهشگران در حال انجام بررسی و جدا سازی سازوکار های ایجاد کننده مشکلات مرتبط با اتیسم در مغز افراد دارای این اختلال هستند. استفاده از دارو بدون انجام مداخلات توانبخشی و آموزشی هیچ سودی برای فرد ندارد؛ زیرا که دارو با کنترل علایم زمینه را برای یادگیری مهارتهای مورد نیاز فرد آماده می کند. به دلیل نیازه مندی کودکان به برنامه های جامع و طولانی مدت توانبخشی و آموزشی، استفاده از برنامه های متکی بر والدین در اولویت قرار دارد.
