“ساتوشی” درمنطقه روستایی ژاپن بدنیا آمد. مانند تمامی افراد دارای اتیسم علائق خاص خودش را داشت. او عاشق جمع کردن حشرات بود در حدی که دوستانش به او لقب دکتر حشرات را داده بودند و تصمیم داشت که در آینده حشره شناس شود.
هنگامی که منطقه روستایی ژاپن بافت شهری به خود گرفت، ساتوشی علاقه پیدا کرد تجربه ی لذتی که با جمع آوری حشرات به دست آورده بود را با سایر مردم به اشتراک بگذارد و این حس پایه و اساس طراحی کلکسیون شخصیت های Pokemon بود.
دوران مدرسه
هنگامی که ساتوشی نوجوان بود با دنیای بازی های arcade آشنا شد. او در دنیای این گونه بازی ها غرق شده بود و به این خاطر بعضاً در کلاس های مدرسه نیز غیبت داشت و باعث شد که پدر و مادر او فکر کنند فرزند آنها وظیفه نشناس است. به عنوان یک شخص با استعداد اتیستیک، علائقه ی خود را در اینگونه بازی ها یافت و به فکر طراحی بازی کامپیوتری ساخت خودش افتاد.
ساتوشی بدلیل وقت زیادی که صرف بازی های کامپیوتری می کرد، تقریبا در اکثر درس های دوران دبیرستانش مردود شد. پدرش سعی کرد در یک کارخانه لوازم الکتریکی محلی برای او کاری دست و پا کند اما ساتوشی در آن کار نیز دوام نیاورد و تصمیم گرفت در کلاس های جبرانی دروس دبیرستان شرکت کند تا بتواند فارغ التحصیل بشود و به کالج برود.
پیدا کردن مسیر زندگی
هنگامی که ساتوشی به کالج دولتی تکنولوژی توکیو رفت، وارد مسیری شد که کمتر کسی تجربه ی بودن در این مسیر را داشت.
ساتوشی شروع به تحریر مجله ای در ارتباط با پیشرفت ها و مسائل به روز در زمینه ی صنعت بازی های رایانه ای کرد. شخص دیگری به نام “سوگیموری” که او هم مانند ساتوشی به بازی های رایانه ای علاقه ی وافری داشت، به مجله پیوست و طراحی مجله را به عهده گرفت و تقریبا اکثر شخصیت های Pokemon ایده ی سوگیموری هستند.
مانند سایر افراد اتیسم، ساتوشی نیز به جزئیات و عالی بودن آن ها توجه ویژه ای داشت. در ابتدا که “نینتندو و گیم بوی” وارد بازار شدند به آنها علاقه پیدا کرد و شروع به یادگیری زبان برنامه نینتندو برای فهم بیشتر سیستم بازی سازی کرد. ساتوشی تاجیری کسی بود که اولین بار ایده متصل شدن دسته های بازی را برای کنسول گیم بوی ارائه کرد، چون اعتقا داشت افراد باید در کنار همدیگر بازی کنند نه در مقابل یکدیگر.
ساتوشی همچنان علاقه اش را دنبال می کرد و نه تنها ورژن های جدیدی از بازی های قبلی اش را ارائه میکرد، بلکه بازی های جدیدی را نیز طراحی و معرفی میکرد، در واقع او 24 ساعت شبانه روز را در حال کار کردن بود.
درسی که می توان از ساتوشی تاجیری آموخت
هر فرد دارای اتیسم منحصر به فرد است
همه ی والدین ، درمانگر ها و معلمان باید به استعدادهای خاص و منحصر به فردی که افراد اتیسم دارند احترام بگذارند و اگر استعدادها و علائق فرد اتیسم صرفا با قالب ذهنی ما از موفقیت جور در نمی آید به این معنا نیست که وی در شروع کردن مسیر موفقیت خود ناتوان است و تمامی کودکان اتیسم حق دارند که هم جهت با علائق و استعدا دهای خود تحت آموزش قرار بگیرند.
منبع: فصلنامه آوای اتیسم، شماره 3
