اتیسم اولین بار در سال 1943 میلادی توسط دانشمندی به­نام لئو کانر مطرح شد اما اولین توصیف از کودکی که دارای اختلال اتیسم بوده به سال 1799 برمی­گردد. شناخت و تشخیص اتیسم در دهه­های اخیر گسترده­تر شده و این یکی از دلایلی است که بیشتر از این اختلال می­شنویم.

اتیسم یک اختلال عصب­رشدی است و بررسی افراد دارای اتیسم نابه­هنجاری­هایی را در ساختار مغز و سطوح انتقال­دهنده­های عصبی نشان داده است. به­طور کلی افرادی که یک ناتوانی رشدی دارند، با احتمال بیشتری ممکن است یک اختلال روانی همزمان نیز بروز دهند.

ناتوانی ذهنی ممکن است در تعداد زیادی از افراد با اتیسم دیده شود، اما باید توجه داشت که هر فرد دارای اختلال طیف اتیسم منحصربه­فرد است. این افراد ممکن است طیف وسیعی از توانایی­های ذهنی داشته باشند. به­طور کلی اتیسم یک ناتوانی فکری، ناتوانی یادگیری یا مشکل شناختی نیست و به رشد مغز مربوط می­شود.

هیچ مدرکی مبنی­بر این که واکسیناسیون دوران کودکی باعث اتیسم می­شود وجود ندارد. یک مطالعه در سال 1998 این ادعا را مطرح کرده بود که آن مطالعه اکنون رد شده و مطالعات متعدد بر عدم وجود ارتباط بین واکسن و بروز اتیسم تأکید دارند.

در دهۀ 1950 میلادی، فرضیه­ای وجود داشت مبنی­بر این که اتیسم، از والدینی که از لحاظ عاطفی از فرزندشان دور و نسبت­به آن­ها سرد هستند نشأت می­گیرد. اگرچه علت دقیق اتیسم هنوز مشخص نشده، اما اکنون کاملاً اثبات شده است که بروز اتیسم ارتباطی به سبک فرزندپروری ندارد.

عوامل محیطی یکی از عوامل تأثیرگذار هستند اما نباید تأثیر عامل ژنتیک در بروز این اختلال را نادیده گرفت. والدینی که فرزند اولشان این اختلال را دارد، با احتمال بیشتری نسبت­به جمعیت عمومی فرزند دوم با اتیسم خواهند داشت. بررسی دوقلوهای همسان نشان داده است که اگر یکی از آن­ها اتیسم داشته باشد، دیگری نیز با احتمال 90 درصد این اختلال را بروز خواهد داد.

رفتارهای خشونت­آمیز افراد دارای اتیسم، معمولاً به­خاطر قرار گرفتن آ­ن­ها در شرایط اضافه­بار حسی یا پریشانی هیجانی است و از روی بدخواهی یا قصد رساندن آزار عمدی به دیگران رخ نمی­دهد.

مدت­هاست که کلماتی مانند «نابغه» یا «دانشمند» برای توصیف افراد اوتیستیکی که در موارد خاصی مهارت دارند یا ضریب هوشی بالایی دارند به­کار می­رود. با این حال، ارتباط بین اتیسم و بهرۀ هوشی نامشخص است و تست­های هوش رایج روش کارآمدی برای سنجش هوش افراد دارای اتیسم نیستند. به­طور کلی تنها حدود 10 درصد از افراد با اختلال اتیسم توانایی­های علمی بالا نشان می­دهند و بعضی ممکن است در یک یا دو حیطه بالاتر از سطح عملکرد و توانایی کلی خود عمل کنند.

اگرچه بسیاری از افراد دارای اتیسم در برقراری تعامل اجتماعی دچار مشکل هستند، اما قادرند روابط اجتماعی نزدیکی داشته باشند، عاشق شوند و حتی فرزندی را بزرگ کنند. برخی نیز ممکن است محبت خود را به روش­های نه­چندان واضح نشان دهند، اما این بدین معنا نیست که در تجربه یا ابراز آن ناتوان هستند.

افراد دارای اتیسم می­توانند به­اندازۀ دیگران احساس همدلی کنند، اما ممکن است آن را به روش­هایی نشان دهند که معمول یا مرسوم نیست یا شناسایی­اش دشوار است. برخی از این افراد در موقعیت­های اضطراب زیاد ممکن است سرد یا بی­توجه به­نظر برسند.

این موضوع ممکن است برای برخی از افرادی که حساسیت حسی بالایی دارند صادق باشد. اما بسیاری از افراد دارای اتیسم از در آغوش گرفته شدن، ماساژ سبک و انواع دیگر لمس لذت می­برند.

در حال حاضر هیچ درمان قطعی (چه دارویی چه غیردارویی) برای اختلال طیف اتیسم وجود ندارد. با این حال، دریافت درمان رفتاری و خدمات توان­بخشی زودهنگام و فشرده در بسیاری از موارد می­تواند علائم را تا میزان قابل­توجهی کاهش دهد. این خدمات به افراد کمک می­کند مهارت­های سازگار شدن با زندگی روزمره، تنظیم رفتار و هیجان و درگیری در تعاملات اجتماعی را رشد دهند.

این افراد کاملاً می­توانند یاد بگیرند، در صورتی که بدانیم چگونه می­توان به­خوبی به آن­ها آموزش داد. فراگیری موارد مختلف برای برخی دشوار است و پیشرفت برایشان روندی کندی دارد، اما یادگیری اکثریت کودکان با گذراندن دوره­های درمان و توان­بخشی بهبود می­یابد.

برای سال­های متمادی، اتیسم عمدتاً در پسرها تشخیص داده می­شد و معیارها و داده­های تشخیصی این اختلال برمبنای مشاهدۀ آن­ها بنا شده بود. درست است که اتیسم در پسران تقریباً چهار برابر بیشتر از دختران دیده می­شود، اما این اختلال در دختران هم وجود دارد و فقط منحصر به جنس مذکر نیست. اتیسم در دختران ممکن است دیرتر و در مراحل بعدی زندگی تشخیص داده شود، یا به دلیل هنجارهای جامعه هیچ­گاه مورد تشخیص قرار نگیرد؛ اما این به این معنای عدم بروز آن در دخترها نیست.

بسیاری از تحقیقات ارتباطی قوی بین اتیسم و وراثت (ژنتیک) پیدا کرده­اند، اما مواردی نیز وجود دارند که این اختلال بدون وجود تاریخچۀ خانوادگی نمایان شده است. مطالعاتی نیز وجود دارند که تأثیر عوامل محیطی در بروز اتیسم را نشان می­دهند. تا امروز هنوز یک دلیل قطعی برای اتیسم مشخص نشده و این اختلال ناشی از ترکیب عوامل ژنتیکی و محیطی در نظر گرفته می­شود.

برای این اختلال، هنوز درمان قطعی به­معنای برطرف شدن همۀ نشانه­ها و رفع کامل اختلال وجود ندارد. درست است که اتیسم یک اختلال مادام­العمر است، اما در صورت تشخیص به­موقع (تا حدود سه سالگی) و دریافت زودهنگام درمان­های دارویی و توان­بخشی مختلف، بهبود در بسیاری در رفتارها و تعاملات فرد ایجاد می­شود.