اتیسم اولین بار در سال 1943 میلادی توسط دانشمندی بهنام لئو کانر مطرح شد اما اولین توصیف از کودکی که دارای اختلال اتیسم بوده به سال 1799 برمیگردد. شناخت و تشخیص اتیسم در دهههای اخیر گستردهتر شده و این یکی از دلایلی است که بیشتر از این اختلال میشنویم.
اتیسم یک اختلال عصبرشدی است و بررسی افراد دارای اتیسم نابههنجاریهایی را در ساختار مغز و سطوح انتقالدهندههای عصبی نشان داده است. بهطور کلی افرادی که یک ناتوانی رشدی دارند، با احتمال بیشتری ممکن است یک اختلال روانی همزمان نیز بروز دهند.
ناتوانی ذهنی ممکن است در تعداد زیادی از افراد با اتیسم دیده شود، اما باید توجه داشت که هر فرد دارای اختلال طیف اتیسم منحصربهفرد است. این افراد ممکن است طیف وسیعی از تواناییهای ذهنی داشته باشند. بهطور کلی اتیسم یک ناتوانی فکری، ناتوانی یادگیری یا مشکل شناختی نیست و به رشد مغز مربوط میشود.
هیچ مدرکی مبنیبر این که واکسیناسیون دوران کودکی باعث اتیسم میشود وجود ندارد. یک مطالعه در سال 1998 این ادعا را مطرح کرده بود که آن مطالعه اکنون رد شده و مطالعات متعدد بر عدم وجود ارتباط بین واکسن و بروز اتیسم تأکید دارند.
در دهۀ 1950 میلادی، فرضیهای وجود داشت مبنیبر این که اتیسم، از والدینی که از لحاظ عاطفی از فرزندشان دور و نسبتبه آنها سرد هستند نشأت میگیرد. اگرچه علت دقیق اتیسم هنوز مشخص نشده، اما اکنون کاملاً اثبات شده است که بروز اتیسم ارتباطی به سبک فرزندپروری ندارد.
عوامل محیطی یکی از عوامل تأثیرگذار هستند اما نباید تأثیر عامل ژنتیک در بروز این اختلال را نادیده گرفت. والدینی که فرزند اولشان این اختلال را دارد، با احتمال بیشتری نسبتبه جمعیت عمومی فرزند دوم با اتیسم خواهند داشت. بررسی دوقلوهای همسان نشان داده است که اگر یکی از آنها اتیسم داشته باشد، دیگری نیز با احتمال 90 درصد این اختلال را بروز خواهد داد.
رفتارهای خشونتآمیز افراد دارای اتیسم، معمولاً بهخاطر قرار گرفتن آنها در شرایط اضافهبار حسی یا پریشانی هیجانی است و از روی بدخواهی یا قصد رساندن آزار عمدی به دیگران رخ نمیدهد.
مدتهاست که کلماتی مانند «نابغه» یا «دانشمند» برای توصیف افراد اوتیستیکی که در موارد خاصی مهارت دارند یا ضریب هوشی بالایی دارند بهکار میرود. با این حال، ارتباط بین اتیسم و بهرۀ هوشی نامشخص است و تستهای هوش رایج روش کارآمدی برای سنجش هوش افراد دارای اتیسم نیستند. بهطور کلی تنها حدود 10 درصد از افراد با اختلال اتیسم تواناییهای علمی بالا نشان میدهند و بعضی ممکن است در یک یا دو حیطه بالاتر از سطح عملکرد و توانایی کلی خود عمل کنند.
اگرچه بسیاری از افراد دارای اتیسم در برقراری تعامل اجتماعی دچار مشکل هستند، اما قادرند روابط اجتماعی نزدیکی داشته باشند، عاشق شوند و حتی فرزندی را بزرگ کنند. برخی نیز ممکن است محبت خود را به روشهای نهچندان واضح نشان دهند، اما این بدین معنا نیست که در تجربه یا ابراز آن ناتوان هستند.
افراد دارای اتیسم میتوانند بهاندازۀ دیگران احساس همدلی کنند، اما ممکن است آن را به روشهایی نشان دهند که معمول یا مرسوم نیست یا شناساییاش دشوار است. برخی از این افراد در موقعیتهای اضطراب زیاد ممکن است سرد یا بیتوجه بهنظر برسند.
این موضوع ممکن است برای برخی از افرادی که حساسیت حسی بالایی دارند صادق باشد. اما بسیاری از افراد دارای اتیسم از در آغوش گرفته شدن، ماساژ سبک و انواع دیگر لمس لذت میبرند.
در حال حاضر هیچ درمان قطعی (چه دارویی چه غیردارویی) برای اختلال طیف اتیسم وجود ندارد. با این حال، دریافت درمان رفتاری و خدمات توانبخشی زودهنگام و فشرده در بسیاری از موارد میتواند علائم را تا میزان قابلتوجهی کاهش دهد. این خدمات به افراد کمک میکند مهارتهای سازگار شدن با زندگی روزمره، تنظیم رفتار و هیجان و درگیری در تعاملات اجتماعی را رشد دهند.
این افراد کاملاً میتوانند یاد بگیرند، در صورتی که بدانیم چگونه میتوان بهخوبی به آنها آموزش داد. فراگیری موارد مختلف برای برخی دشوار است و پیشرفت برایشان روندی کندی دارد، اما یادگیری اکثریت کودکان با گذراندن دورههای درمان و توانبخشی بهبود مییابد.
برای سالهای متمادی، اتیسم عمدتاً در پسرها تشخیص داده میشد و معیارها و دادههای تشخیصی این اختلال برمبنای مشاهدۀ آنها بنا شده بود. درست است که اتیسم در پسران تقریباً چهار برابر بیشتر از دختران دیده میشود، اما این اختلال در دختران هم وجود دارد و فقط منحصر به جنس مذکر نیست. اتیسم در دختران ممکن است دیرتر و در مراحل بعدی زندگی تشخیص داده شود، یا به دلیل هنجارهای جامعه هیچگاه مورد تشخیص قرار نگیرد؛ اما این به این معنای عدم بروز آن در دخترها نیست.
بسیاری از تحقیقات ارتباطی قوی بین اتیسم و وراثت (ژنتیک) پیدا کردهاند، اما مواردی نیز وجود دارند که این اختلال بدون وجود تاریخچۀ خانوادگی نمایان شده است. مطالعاتی نیز وجود دارند که تأثیر عوامل محیطی در بروز اتیسم را نشان میدهند. تا امروز هنوز یک دلیل قطعی برای اتیسم مشخص نشده و این اختلال ناشی از ترکیب عوامل ژنتیکی و محیطی در نظر گرفته میشود.
برای این اختلال، هنوز درمان قطعی بهمعنای برطرف شدن همۀ نشانهها و رفع کامل اختلال وجود ندارد. درست است که اتیسم یک اختلال مادامالعمر است، اما در صورت تشخیص بهموقع (تا حدود سه سالگی) و دریافت زودهنگام درمانهای دارویی و توانبخشی مختلف، بهبود در بسیاری در رفتارها و تعاملات فرد ایجاد میشود.
