روشهایی برای کاهش مزاحمت های ناخواسته توسط  افراد مبتلا به اختلال طیف اتیسم

به عنوان والد یک کودک مبتلا به اتیسم همیشه منتظر مشکلات احتمالی هستید. همانطور که بچه ها بزرگ تر می شوند مشکلات پیچیده تر می شود و می تواند عواقب جدی به دنبال داشته باشد.

کودکان و بزرگسالان مبتلا به اختلال طیف اتیسم در درک هنجار های اجتماعی، نشانه های اجتماعی و دیدگاه های دیگران دچار مشکل می باشند بدون این مهارت ها آنها ممکن است رفتار هایی را انجام دهند که موجب آزار و اذیت دیگران شود.

یک مشکل آن است که آزار و اذیت مبهم می باشد و می تواند شامل هر گونه رفتار تکراری باشد که باعث می شود شخص احساس استرس یا تهدید کند. کودکان و بزرگسالان مبتلا به اتیسم ممکن است علامت های ظریف و غیر کلامی دیگران که نشان میدهد دیگران علاقه ای به ارتباط صمیمانه و دوستانه ندارند را درک نکنند حتی اگر شخص مقابل به آنها بگوید: نه، یا لطفا این کار را متوقف کن. زیرا آنها دلیل پشت این مخالفت را درک نمی کنند.

این مساله در حوزه های اجتماعی و جنسی دیده می شود. کودکان و بزرگسالان مبتلا به اتیسم ممکن است نزدیک شدن بیش از حد به یک شخص یا خیره شدن و دنبال کردن یک شخص را رفتار ی اشتباه قلمداد نکنند در حالی که همه اینها مزاحمت جنسی قلمداد می شود.

مسوولیت و حمایت از خود برای جلوگیری از سوتفاهم

حمایت از خود می تواند نقش مهمی در اجتناب از سو تفاهم ها داشته باشد. مطالعه 600 دانشجوی مبتلا به اتیسم فاش کرد که تنها 6 نفر از آنها اختلال خود را آشکار  کرده اند. کودکان و بزرگسالان مبتلا به اتیسم نیاز است که از دوستان، همکلاسی ها و هم اتاقی های خود بخواهند برای آنها از بازخورد های روشن برای رفتار هایشان استفاده کنند و توضیح دهند که اتیسم یک اختلال ارتباطی است و ما همیشه سرنخ های اجتماعی را درک نمی کنیم مگر آنکه به وضوح بیان شود.

داشتن اختلال طیف اتیسم مسولیت رفتار را حذف نمی کند افراد مبتلا به اتیسم باید بدانند که نه به معنی توقف یک رفتار است. تماس فیزیکی نیازمند رضایت طرفین  است حتی اگر یک بغل کردن برای خوشحالی از دیدن طرف مقابل باشد.

چرا افراد مبتلا به اتیسم به گونه ای رفتار می کنند که انها را درمعرض خطر قرار می دهند

گاهی اوقات افراد مبتلابه اختلال طیف اتیسم می خواهند با دیگران رابطه ای داشته باشند ولی مهارت های مورد نیاز برای این رابطه را ندارند. یک کودک یا فرد بزرگسال مبتلا به اتیسم ممکن است قوانین لمس کردن، در آغوش گرفتن یا شکستن فضای شخصی دیگران را درک نکنند.

والدین چه کاری می توانند برای کمک به کودک مبتلا به اتیسم انجام دهند

از مدارس بخواهید از برنامه هایی استفاده کنند که راههای برای درک روابط اجتماعی و رفتار های مناسب را آموزش دهد.

تحقیقات نشان می دهد افراد مبتلا به اتیسم مهارت های اجتماعی را بطور موثر تری در گروههایی که همسالان انها نوروتایپیکال هستند یاد می گیرند.

بازخورد های ویدیویی می تواند به رفتار های خود نظارتی اتیسم کمک نماید.

افراد مبتلا به اتیسم می توانند رفتار های خود را در یک موقعیت واقعی ببینند و رفتار های خود نظارتی را یاد بگیرند. خود نظارتی همراه با رفتار مدیریت خود می تواند بسیار موثر باشد.

به کودک مبتلا به اتیسم نحوه استفاده از رسانه های جمعی را آموزش دهید.

افراد مبتلا به اتیسم باید بدانند چه چیزی را می توانند در یک ایمیل برای دوستان خود ارسال کنند و چه چیزی را نباید برای دوستان خود ارسال کنند. اهمیت انتظار برای پاسخ به یک پیام را درک کنند و با معنای ایموجیهایی که دریافت می کنند و میفرستند آشنا شوند. شما باید در استفاده از فضای مجازی به کودکان خود آموزش دهید.

آموزش خود را انجام دهید

مرزهای اجتماعی و فضای شخصی را توضیح دهید. فیلم هایی را به کودک اموزش دهید و به تشخیص نشانه های غیر کلامی بپردازید.

تشویق مراقبه برای آرامش بخشیدن به خود

مدیتیشن از لحاظ علمی ثابت شده است که به آرامش کاهش استرس کمک میکند.