مدرسه ورزش

از آنجایی که کودکان دارای اتیسم در مقایسه با کودکان دیگر فعالیت کمتری دارند و این افراد بیشتر در معرض خطر ابتلا به دیابت، چاقی و بیماری های قلبی به دلیل سبک زندگی کم تحرک هستند، انجام فعالیت های ورزشی می توانند به طور قابل ملاحظه ای در بهبود مشکلات حرکتی، اختلالات رفتاری و عملکرد اجتماعی بهبود مهارت های اجتماعی، مهارت های ارتباطی و مهارت های حرکتی و هم چنین در کاهش رفتارهای کلیشه ای کودکان اتیسم و رفتارهای خود تحریکی آن ها افراد دارای اتیسم اثر گذار باشد. به همین دلیل ورزش به دلیل تمرکز بر ایجاد تعادل و شناخت حس عمقی و نیز اگاهی دادن نسبت به اعضای بدن برای کودکان اتیسم می تواند بسیار مفید باشد.

علاوه بر سه علامت اصلی که هسته ی مرکزی اختلال اتیسم را شکل می دهند (تعاملات اجتماعی، چالش در برقراری ارتباط و رفتار های کلیشه ای) افراد دارای اتیسم از مشکلات حرکتی بسیاری رنج می برند، مشکلاتی شامل حفظ حالت بدن، هماهنگی حرکات و پیش بینی و برنامه ریزی حرکت. مطالعات اخیر بیان می دارند که مشکلات حرکتی در افراد دارای اتیسم بسیار شایع است. توانایی های حرکتی محدود می تواند با مشکلات اجتماعی و ارتباطی در ارتباط مستقیم باشد. اختلال در حیطه ی مهارت های حرکتی به دلایل زیر است:

مدار بندی نا متعارف در مغز که یکپارچگی اطلاعات حسی-حرکتی ، یادگیری حرکات و هماهنگی را دچار مشکل می کند.
اختلال در پیش بینی حرکات که برنامه ریزی حرکتی و یادگیری حرکت را دچار مشکل می کند.
شل بودن مفاصل و تون عضلانی پایین (مفاصلی که پایداری کمتری دارند و برای عملکرد مناسب به فعالیت بیشتر عضلات نیاز دارند) که کنترل حرکتی را دچار مشکل می کنند. کودکان با مفاصل شل در فعالیت هایی مثل صاف نشستن در پشت میز یا در دست گرفتن مداد برای نوشتن دچار مشکل هستند.
سرشت نگران و مضطرب که میل مشارکت در فعالیت های چالش بر انگیز را کاهش می دهد و باعث خودداری از مشارکت و علاقه به تجربیات محدود می شود.

مشکلات حسی:

درک اطلاعات حسی در افراد دارای اتیسم اغلب با مشکل مواجه است از جمله ی این مشکلات می توان به پاسخ بیش از حد به حس لامسه اشاره نمود که ممکن است به اضطراب منجر شود. به طور معمول افراد دارای اتیسم با لمس عمیق آرام می شوند و از آن لذت می برند ولی لمس آرام را دوست ندارند. افراد دارای اتیسم به دنبال محرک های وستیبولار می گردند و بر فعالیت های تکراری که این محرک ها را فراهم می کنند، اصرار می ورزند، حرکاتی مانند بال بال زدن ،پریدن ،چرخش و…
ورزش و اتیسم :

مطالعات متعدد بیان می دارند که انجام فعالیت های ورزشی می توانند به طور قابل ملاحظه ای در بهبود مشکلات حرکتی، اختلالات رفتاری و عملکرد اجتماعی افراد دارای اتیسم اثر گذارد. کودکان دارای اتیسم در مقایسه با کودکان دیگر فعالیت کمتری دارند و هم چنین این افراد بیشتر در معرض خطر ابتلا به دیابت، چاقی و بیماری های قلبی به دلیل سبک زندگی کم تحرک هستند. تحقیقات نشان می دهد تمرینات فیزیکی باعث بهبود مهارت های اجتماعی، مهارت های ارتباطی و مهارت های حرکتی می شود و هم چنین باعث کاهش رفتارهای کلیشه ای کودکان اتیسم و رفتارهای خود تحریکی آن ها نیز می گردد. مطالعات صورت پذیرفته بیان می دارند که تمرینات فیزیکی یک رویکرد معقول است که می تواند به انواع مشکلات طیف اتیسم بپردازد.

کودک دارای اتیسم در حفظ و ایجاد تعادل و در زمینه حس های عمقی دارای مشکل می باشند. ورزش به دلیل تمرکز بر ایجاد تعادل و شناخت حس عمقی و نیز اگاهی دادن نسبت به اعضای بدن برای کودکان اتیسم می تواند بسیار مفید باشد. گام ها, نشست ها، حرکات تعادلی و فرم های پایه در ورزش به دلیل ایجاد آرامش ، درگیری ذهن و هماهنگی نیمکره راست و چپ مغز، ایجاد تعادل و درک نسبت به اعضای بدن بهترین تمرین و روش برای بهبود مشکلات حرکتی کودکان دارای اتیسم می باشد. حرکات ورزشی باعث افزایش آستانه تحمل و نیز کاهش اضطراب در کودک دارای اتیسم می شود.

حرکات ورزشی باعث بهبود عملکرد حواس و افزایش هوشیاری می شود در نتیجه بدن قابلیت واکنش فعال خود را بهبود بخشیده و نسبت به پیام های کلامی دقیق تر عمل خواهد کرد و این بهبود در عملکرد حواس بدلیل ضعف یا شدت حواس کودکان دارای اتیسم باعث تقویت حواس ضعیف و تعادل کلیه حواس ۵ گانه در این افراد می باشد.

کودکان دارای اتیسم کودکانی گوشه گیر هستند که ارتباط کلامی و چشمی کمی برقرار می کنند و انجام فعالیت های ورزشی می تواند اثرات مثبتی بر اعتماد به نفس و گسترش روحیه ی کار گروهی و مشارکت در این کودکان داشته باشد. این کودکان از نظر حفظ تعادلی و حرکتی عملکرد ضعیفی دارند و اگاهی مناسب نسبت به حرکات دست و پا و توازن این حرکات در آنها دچار مشکل است. با انجام حرکات ورزشی در این کودکان می توان هماهنگی بین حرکات دست و پا در این بیماران را بسیار بالا برد و نیز اگاهی نسبت به اعضای بدن را افزایش داد. به دلیل درگیری نیمکره راست و چپ مغز در حین انجام حرکات ورزشی می توان مهارت ها و حرکات کل بدن را در این بیماران بهبود بخشید. همچنین مطالعات اخیر بیان می دارند که انجام فعالیت های ورزشی می تواند بر بهبود هماهنگی حرکات دست و پا با چشم ها موثر باشند و به این ترتیب از ورزش می توان به عنوان یک رویکرد مناسب برای کمک به افراد دارای اختلالات طیف اتیسم بهره جست. رویکردی که می تواند زمینه های اصلی مشکلات افراد دارای اتیسم را هدف قرار داده و همچنین به افزایش توانایی های فردی و اجتماعی منجر شود.

شنا و اتیسم:

آب درمانی می تواند بر عملکرد های روزانه، بهبود هماهنگی حرکتی و یکپارچگی حسی موثر باشد. از شنا می توان به عنوان یک فعالیت حسی آرامش بخش که در برگیرنده ی بسیاری از مهارت های حرکتی مفید می باشد یاد کرد. فشار هیدرواستاتیک آب فشاری برابر و ثابت را به همه ی اندام های بدن وارد می کند و مقاومت ایجاد شده در برابر آب می تواند به افزایش توان ماهیچه ای در افراد دارای اتیسم کمک کند.اثر ترمودینامیک آب می تواند بر کاهش درد و افزایش آرامش اثر بسزایی داشته باشد. آب درمانی می تواند اثرات فیزیولوژیکی اثر بخشی را بر افزایش توان ماهیچه ای، افزایش دامنه ی حرکتی و آگاهی از وضعیت فضایی فرد داشته باشد. به طور کلی آب درمانی می تواند سبب بهبود تعدیل درون داد ها حسی در افراد دارای اتیسم شود.