بازی ماهیتاً یک فعالیت خلاقانه و لذت‌بخش است که مانند سایر فعالیت‌های نمادین در مراحل اولیۀ تحول کودک بروز پیدا می‌کند. تحقیقات اخیر بازی درمانی را به‌عنوان ابزاری قدرتمند برای بهبود مهارت‌های رفتاری و فراهم‌کنندۀ وسیله‌ای برای ایجاد رابطۀ درمانیِ مناسب می‌دانند. بازی‌درمانی می‌تواند موانع کار با کودکان را از بین ببرد، ایجاد ارتباط را بهبود بخشد و یک محیط امن و انگیزشی برای نتیجۀ درمانی بهتر ایجاد کند. این روش یک امکان درمانی برای آن دسته از کودکان (خصوصاً زیر 11 سال) که ظرفیت رشدیافته‌ای برای تفکر اتنزاعی ندارند فراهم می‌کند و ایجادکنندۀ یک وسیلۀ ارتباطی عینی و دردسترس برای افرادی است که در مهارت‌های کلامی نقص دارند. همچنین، فرصت‌هایی را برای ابراز نمادین یا مستقیم احساسات، تجربیات و افکاری که نمی‌توانند از طریق کلمات بیان شوند فراهم می‌آورد.