والدین به ویژه مادر از همان ابتدای تولد، رفتارهای عجیب و غریبی را در فرزندشان مشاهده می کنند.
این قبیل گزارش ها حاکی از این است که نوزادان در خودمانده کم گریه می کنند, به اطراف خود واکنشی نشان نمی دهند و به محرک های خارجی توجه ندارند.
وقتی این گونه نوزدان را در آغوش می گیرند حالت سیخ شدن و یا شل شدن دارند.
گاهی به کودکان درخودمانده می گویند ” بچه های خوب! ” زیرا که حالت بی قراری و نا آرامی ندارند و می توانند خود را ساعت ها مشغول نگه دارند(وارد, ۱۹۸۹).
منبع: کتاب در خودماندگی و مشکلات ارتباطی/ ترجمه دکتر احمد به پژوه
