بیماری موتیسم انتخابی چیست؟

mutism معمولا در دوران کودکی اتفاق می افتد. کودک دارای mutism انتخابی در برخی شرایط معین مانند مدرسه صحبت نمی کند، اما در زمان های دیگر مانند خانه و یا با دوستان، صحبت می کند،

بیماری موتیسم انتخابی چیست -موتیسم(Mutism)/خاموشی انتخابی چیست؟

mutism معمولا در دوران کودکی اتفاق می افتد. کودک دارای mutism انتخابی در برخی شرایط معین مانند مدرسه صحبت نمی کند، اما در زمان های دیگر مانند خانه و یا با دوستان، صحبت می کند،

mutism انتخابی اغلب در قبل از سن ۵سالگی ظاهر می شود. که معمولا برای اولین بار از زمانی که کودک به مدرسه می رود نظر را جلب می کند.

علائم و نشانه های mutism انتخابی چه هستند؟

علائم به شرح زیر است:

شکست مداوم هنگام صحبت در موقعیتهای اجتماعی خاص (که در آن انتظار خاصی برای صحبت کردن می رود، از جمله در مدرسه) علی رغم صحبت کردن در موقعیت های دیگر.

• صحبت نکردن، در مدرسه، کار و روابط اجتماعی تداخل ایجاد می کند.
• حداقل ۱ ماه طول می کشد (به ماه اول مدرسه محدود نمی شود).
• شکست در سخن گفتن به دلیل عدم آگاهی و یا عدم راحتی با زبان گفتاری مورد نیاز در موقعیت اجتماعی اجتماعی نیست.
• موتیسم به علت اختلال ارتباطی ایجاد نمی شود (به عنوان مثال، لکنت زبان). و همچنین به طور انحصاری در اختلالات نافذ رشد (PDD)، اسکیزوفرنی، یا سایر اختلالات روانی، رخ نمی دهد.

کودکان دارای mutism انتخابی ممکن است علائم زیر را نشان دهند:

• اختلال اضطرابی (به عنوان مثال، ترس از اجتماع)
• کمرویی بیش از حد
• ترس از خجالت اجتماعی
• انزوای اجتماعی و گوشه گیری

mutism انتخابی چگونه تشخیص داده می شود؟

کودک دارای موتیسم انتخابی باید توسط یک آسیب شناس گفتار و زبان دیده شود، به علاوه یک پزشک متخصص اطفال و یک روانشناس یا روانپزشک. این متخصصان به عنوان یک تیم با معلم، خانواده و فرد کار می کنند.

جمع آوری یک تاریخچه ی کامل بسیار مهم است، و همچنین یک بررسی سابقه آموزشی، غربالگری شنوایی، معاینه حرکت دهان، مصاحبه با پدر و مادر یا مراقب کودک، و ارزیابی گفتار و زبان نیز حائز اهمیت هستند.

در بررسی تاریخچه ی آموزشی به دنبال اطلاعاتی در رابطه با موارد زیر هستیم:

• گزارش های دانشگاهی؛
• نظرات پدر و مادر / معلم؛
• تست های قبلی (به عنوان مثال، روان شناختی)؛
• آزمون های استاندارد؛

در غربالگری شنوایی به دنبال اطلاعات زیر می رویم:

• توانایی شنیدن؛
• احتمال عفونت گوش میانی؛

در معاینه حرکات دهان در پی اطلاعات زیر هستیم:

• هماهنگی عضلات در لبها، فک و زبان؛
• قدرت عضلات در لبها، فک، و زبان؛

حین مصاحبه پدر و مادر/ مراقب به دنبال اطلاعات در مورد:

• هر گونه مشکلات مشکوک (به عنوان مثال، اسکیزوفرنی، اختلالات نافذ رشد)؛
• عوامل محیطی (به عنوان مثال، مقدار تحریک زبان)؛
• مقدار بیان کلامی کودک در مکان های مختلف (به عنوان مثال، عملکرد در زمین بازی با کودکان دیگر و بزرگسالان)؛
• تاریخچه علائم کودک (به عنوان مثال، زمان شروع و رفتار)؛
• سابقه خانوادگی (به عنوان مثال، مشکلات مربوط به روانپزشکی، شخصیت، و یا مشکلات جسمی)؛
• رشد گفتار و زبان (به عنوان مثال، کودک چگونه منظور خود را بیان می کند و همچنین فهم دیگران)؛

در ارزیابی زبان و گفتار به دنبال اطلاعاتی در مورد:

• توانایی زبان گفتاری؛
• درک زبان (به عنوان مثال، آزمون های استاندارد و مشاهدات غیر رسمی)؛
• ارتباط کلامی و غیر کلامی (به عنوان مثال، در بازی نمادین، نقاشی)؛

برای افراد دارای mutism انتخابی چه درمان هایی در دسترس هستند؟

نوع مداخله ارائه شده توسط آسیب شناس گفتار و زبان با توجه به نیازهای کودک و خانواده؛ متفاوت خواهد بود. درمان کودک باز هم بسته به نیازهای فردی؛ ممکن است ترکیبی از استراتژی ها باشد. آسیب شناس گفتار و زبان، ممکن است یک برنامه ی درمان رفتاری خلق کند، با تمرکز بر مشکلات ویژه ی گفتار و زبان / یا کار در کلاس درس کودک همراه با معلمان.

برنامه ی درمانی رفتاری ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• محو شدن محرک: کودک و یک شخص دیگر در وضعیتی آرام به صورت آزادانه صحبت می کنند، سپس به تدریج شخص جدیدی به اتاق معرفی می شود.
• شکل دهی: استفاده از یک رویکرد ساخت یافته برای تقویت تمام تلاش های کودک برای برقراری ارتباط، (به عنوان مثال، حرکات، ادا در آوردن یا زمزمه کردن) تا سخنان قابل شنیدن به دست آید.
• روش خود مدل سازی: کودک نوارهای ویدئویی خودش را که در حال انجام رفتار مورد نظر است را می بیند (به عنوان مثال، ارتباط موثر در خانه) به منظور تسهیل اعتماد به نفس و بسط دادن این رفتار به کلاس درس و یا موقعیت هایی که در آن موتیسم رخ می دهد.

اگر مشکلات خاص گفتار و زبان وجود دارد، آسیب شناس گفتار و زبان می بایست:

• مشکلاتی که رفتار خاموش و گنگ را بدتر می کنند را مشخص می کند؛
• استفاده از فعالیت های نقش بازی برای کمک به کودک برای به دست آوردن اعتماد به نفس حین صحبت کردن با شنوندگان مختلف در انواع موقعیت ها؛ و کمک به آن دسته از کودکانی که چون احساس می کنند “صدایشان خنده دار است” صحبت نمی کنند.