پاسخ به پرسش های متداول
۱– اُتیسم چیست؟
اتیسم اختلالی عصب – رشدی است که در سه سال اول زندگی کودک نمایان می‌شود. مهم ترین علائم آن نقص در برقراری ارتباط، مشکل در تعاملات اجتماعی، وجود الگوهای محدود و تکراری در رفتار، علائق و فعالیت ها است.
۲– چرا به اُتیسم “اختلال طیف اُتیسم” می گویند؟
اختلال اُتیسم یک طیف (پیوستار) است که در این طیف در یک سر آن افرادی با عملکردی نزدیک به افراد عادی و در سر دیگر آن افراد با علائم شدید اُتیسم وجود دارند.
۳– میزان شیوع اختلال طیف اُتیسم چقدر است؟
میزان شیوع اختلال طیف اُتیسم ۱ در هر ۶۸ کودک زنده گزارش شده است و میزان شیوع این اختلال در پسران بیشتر از دختران است.
۴– اختلال طیف اُتیسم از چه سنی قابل تشخیص است؟
نشانه های اختلال طیف اُتیسم عموماً در سال سوم زندگی قابل‌تشخیص هستند؛ اما اگر علائم کم تر هویدا باشند پس از سه سالگی و اگر تأخیرهای رشدی شدید باشد؛ قبل از ۱۸ ماهگی نیز این اختلال قابل تشخیص خواهد بود.
۵– علت اختلال طیف اتیسم چیست؟
دانشمندان تاکنون به طور قطعی نتوانسته اند علت بروز اختلال طیف اُتیسم را به طور دقیق کشف کنند. عوامل متعددی مانند عوامل ژنتیکی، وراثت، آلودگی هوا، سبک زندگی و … می توانند در بروز این اختلال نقش داشته باشند.
۶– نوزاد دارای اختلال طیف اُتیسم چه علائمی دارد؟
در ابتدا ممکن است والدین عدم پاسخگویی کودک به محیط اطرافش را به ناشنوایی او نسبت دهند؛ اما گاهی متوجه می‌شوند که فرزندشان مشکل شنوایی نداشته اما مانند سایر کودکان هم‌سنش نیز قادر به پاسخ‌دهی نیست. برخی از رفتارهایی که می‌تواند در سه سال اول باعث ایجاد شک و تردید در والدین شود به شرح زیر است:
علاقه‌مندی به وسایلی که می‌چرخند ( همانند: ماشین لباسشویی، پنکه، هواکش و …)
عدم تکلم در سنی که باید تکلم داشته باشد
۷– در صورت مشکوک بودن به رفتار کودک باید چه اقداماتی انجام داد؟
بهترین اقدام ممکن این است که والدین کودک خود را نزد یک روانشناس متخصص کودک یا روان‌پزشک اطفال ببرند
۸– آیا داروی خاصی برای درمان اختلال طیف اُتیسم وجود دارد؟
خیر، هیچ دارویی برای درمان قطعی اختلال طیف اُتیسم وجود ندارد و داروها بیشتر نشانه‌های جانبی این اختلال را کاهش می دهند.
۹– اختلال طیف اُتیسم چگونه درمان می شود؟
هرگونه اقدامی که منجر به بهبودی و یا حتی جلوگیری از وخیم‌تر شدن علائم و نشانه‌های کودک گردد، به‌نوعی درمان به‌حساب می‌آید.. این کودکان نیازمند آموزش‌های لازم درزمینه های رفتاردرمانی، گفتاردرمانی، کاردرمانی، آموزش مهارتهای اجتماعی و آموزش مهارت های شخصی و مشاوره با والدین و … می‌باشند.