اتیسم یک اختلال عصب-رشدی است. بخش‌های مختلف مغز در افراد دارای اتیسم در همکاری با یکدیگر دچار مشکل می‌شوند.
این اختلال در سه سال اول زندگی بروز می‌کند و مادام العمر است. شاخصه‌ی اصلی اختلال اوتیسم نقص در ارتباط و تعاملات اجتماعی و بروز رفتارهای کلیشه‌ای و خزانه‌ی رفتاری، حرکتی و… می‌باشد.
اتیسم بر روی درک افراد از دنیا و تعاملاتشان با افراد اثر می‌گذارد.
افراد دارای اتیسم، دنیا را متفاوت‌تر از بقیه می‌بینند، می‌شنوند و حس می‌کنند.
اتیسم بیماری نیست و درمان دارویی قطعی نیز ندارد، اما با توانبخشی، فرد دارای اتیسم می‌تواند مهارت کسب کرده و زندگی مستقلی داشته باشد و همچنین نبوغ خاصی را از خود نشان دهد.
والدین باید روند رشد طبیعی را بدانند تا زمانی که کودک خود را مشاهده می‌کنند، مطمئن شوند که او در مسیر صحیح رشد قرار دارد. علایم زیر می‌تواند نشانه‌هایی از اختلال اتیسم باشد. اگر کودک شما دارای تعدادی از این نشانه‌ها است، از پزشک‌تان بخواهید فورا آنها را بررسی کند.
اتیسم یک اختلال طیفی است که افرادی که به آن مبتلا هستند، تجربه زندگی منحصربه‌فردی دارند. اما برخی تعاریف نادرست و برداشت‌های اشتباه می‌توانند باعث عدم درک صحیح و کامل این اختلال شوند. در اینجا، ما به بررسی تعاریف صحیح و برداشت‌های اشتباه درباره اتیسم می‌پردازیم.
اولین قدم برای درک اتیسم، تعریف صحیح آن است برخی از برداشت‌های اشتباه درباره اتیسم ممکن است منجر به نادیده گرفتن این اختلال شوند. یکی از برداشت‌های اشتباه رایج این است که اتیسم یک بیماری است که باید درمان شود.
همه والدین، آرزو دارند که فرزندانشان بتوانند زندگی مستقل و خودکفایی داشته باشند. آنها به دنبال توانایی‌های اجتماعی و ارتباطی قویتر، توانمندی‌های تحصیلی و حرفه‌ای بیشتر و همچنین به دست آوردن مهارت‌های ضروری برای زندگی روزمره هستند. آرزوی این خانواده‌ها این است که فرزندانشان بتوانند با رسیدن به حداکثر ظرفیت‌هایشان، زندگی مستقل، خوشبخت و موفقی داشته باشند.
