سروش رفیعی، متولد ۴ فروردین ۱۳۶۹در شیراز هافبک سابق پرسپولیس است. او هم‌اکنون عضو باشگاه فوتبال الخور قطر می باشد. و در 12 اردیبهشت سال96، با حضور درمراسم افتتاحیه انجمن اتیسم ایران، به عنوان سفیر انجمن اتیسم ایران فعالیت خود را آغاز کرد. گفت گویی صمیمانه در همین خصوص با او انجام داده ایم.
- از چه زمانی با انجمن اتیسم ایران و بچه ها آشنا شدید؟
آشنایی من با انجمن اتیسم و بچه ها از یک برنامه ای شروع شد که با تیم پرسپولیس بودیم. اکثر بچه های پرسپولیس و اکران خصوصی فیلم بود فکر می کنم فیلم خوب بد جلف، که به هرحال آشنایی اولیه ام با این انجمن از اونجا بود.
- اگر بخواهید انجمن اتیسم را تعریف کنید چه چیزی رو بیان میکنید؟
فکر می کنم که یک محیط و یک فضایی است که بخوبی می تواند از بچه ها و کودکانی که نیاز بیشتری نسبت به بقیه و کودکان نرمال برای مراقبت دارند و یه فضای آرام و خوب که میتواند به این بچه ها کمک کند.
- در یکی از بازی های پیروزی وقتی گل زدید گل رو تقدیم به بچه ها اتیسم کردید از اون بازی، گل و حس و حالتان بگویید ؟
بله تو یکی از بازی هایم وقتی که گل زدم دوست داشتم که گلم رو تقدیم کنم به بچه های اتیسم چون که یکی دو روز قبل از بازی آن ها را دیده بودم، واقعا و با تمام وجود دوست داشتم، که به هرحال شادیم را با آن ها تقسیم کنم و بسیار حس خوبی بود، فکر می کنم که وقتی تصمیم گرفتم این کار رو انجام بدم، خیلی با انگیزه ی بالاتری برای گل زدن رفتم و این اتفاق هم افتاد و خیلی هم خوشحال بودم.
- در چه برنامه هایی با بچه ها و انجمن همراه بودی؟ وچه حسی داشتید؟
خوب من سعی کردم تا آنجایی که میتوانم به بچه های اتیسم سر بزنم و در برنامه ی افتتاح خانه اتیسم هم در خدمتشان بودم و خیلی حس خوبی بود و خیلی خوشحال بودم که این سعادت رو داشتم که در خدمت این فرشته های کوچک باشم و واقعا حس و حالم به این شکل بوده که واقعا دوست داشتم که مثل یه برادر کوچکتر هرکاری که از دستم برمی آید برایشان انجام بدم و سعی کنم هرطوری که می توانم خوشحالشان کنم.
- شما به عنوان سفیر اتیسم معرفی شدید، فکر می کنید یک سفیر چه مسولیت هایی دارد و چه کارهای باید انجام بدهد؟
خب سفیر اتیسم باید تلاش کند که هرکاری که واقعاً از دستش برمی آید برای این بچه ها انجام بدهد. من هم واقعا همین کار رو کردم. تاجایی که می توانستم سعی کردم که اتیسم را به مردم و مسئولین معرفی کنم واز آن ها حمایت کنم. از هر طریقی که می توانم برایشان کاری انجام می دهم، تلاش می کنم تا هم از نظر حضوری هم از نظر فیزیکی و هم از نظر مالی دلگرمی ای باشم و به هر حال به این بچه ها کمک بشود تا راحت تر بتوانند زندگی کنند.
- پیشنهاد شما به بازیکنان دیگر و مربی های ورزشی برای همراهی انجمن چیست؟
پیشنهاد من به دیگر بازیکنان و مربی ها این است که وقت بگذارند و به این بچه ها سر بزنند و حس و حالشان را ببینند و کنارشان باشند. سعی کنند درکشان کنند و از هر طریقی که می توانند خوشحالشان کنند. و امیدوارم که این اتفاق بیوفتد و تمام ورزشکاران ما تمام مربی ها ی ما بتوانند به این بچه ها سر بزنند و از آن ها حمایت کنند.
- فکر می کنید ورزش چه تاثیری می تواند در روحیه بچه ها ی اتیسم داشته باشد؟
مسلماً ورزش در هر شرایطی و درهر قشری از جامعه بر روحیه انسان اثر میگذارد. این بچه ها هم با این که شاید صد در صد شرایط عادی رو نداشته باشند، ولی مطمئناً می فهمند، درک می کنند که وقتی فعالیتی را انجام می دهند این حس انرژی و خوشحالی را دریافت می کنند و فکر می کنم ورزش کردن و تحرک در روحیه آن ها تاثیر زیادی داشته باشد.
- تا کنون چه فعالیت های برای این بچه ها انجام دادید؟
من سعی کردم بیشترین کاری که می توانم انجام دهم، معرفی انجمن اتیسم و بچه های این انجمن به جامعه، مردم، دوستان و آشنایان از طریق فضای مجازی یا صحبت کردن، از طریق مصاحبه و حضور در مراسمات مختلف باشد. در جاهایی که نشستم و صحبتی شده، سعی کردم که بیشتر نشان بدم که انجمن اتیسم چیست. این انجمن را برای مردم بیشتر تعریف کنم تا مردم بتوانند بیشتر به آن ها کمک کنند.
- اگر بخواهید آرزو کنید برای این بچه ها، چه دعا و آرزویی دارید؟
آرزویم این است که بهترین اتفاقات برای این بچه ها بیوفتد و به هر شکلی که میشود آن طور که راحت ترند و برایشان بهتر است اتفاقات برایشان رقم بخورد. از نظر امکانات و شرایط مالی مشکلی نداشته باشند، دعا میکنم برایشان که هرچه زودتر به لطف و کمک خدا و شرایطشان به حالت نرمال و عادی برگردد. بعضی از این بچه ها واقعا شاید با درمان خوب شوند و امیدوارم که این اتفاق برایشان بیوفتد.
- توصیه ی شما به هوادارانتان چیست؟
به هوادارانم هم توصیه می کنم که سعی کنند برای این بچه ها وقت بگذارند و به دیدن آ ها بروند. چون باعث شادی، خوشحالی و نشاط این بچه ها می شوند و به آنها روحیه می دهند. و باعث دلگرمی عزیزانی می شوند که به این بچه ها کمک می کنند. این باعث می شود بیشتر قدر زندگی و سلامتیشان را بدانند، بهتر بتوانند زندگی کنند، قانع تر باشند. و امیدوارم که هرکسی در هر شرایطی که هست به دیدن این بچه ها برود و متوجه شود که واقعا هیچ چیزی بالاتر از سلامتی نیست.
